آبدیده

میپرسه سایز پاتون چنده که یکدفعه متی با نمکِ خاصی میپره وسط حرفم و میگه چهل و غول...
.
نمیدانم چرا این اخلاقم را نمی توانم ترک کنم؛ هر وقت که کارهایم زیاد میشوند دلم می خواهد وبلاگ نویسی کنم.
15 مصاحبه یه جا
یه مطلب 1200 لکمه ای معرفی چندتا کتاب یه جا
دوتا گزارش خبری یه جا
و یه گزارش دیگه یه جا
کننده کار میدونه چقدر سخته این همه مطلبو تا سه شنبه تحویل بدم.
با توجه به این نکته که به نظر من یکی از عذاب های الیم در جهنم اینه که طرفو مینشونن کنار یه تلفن و بهش میگن زنگ بزن فلانی مصاحبه بگیر :|

آره! درسته! خودمم قبول دارم که آدم طمّاعیم ولی این دفعه فرق داره! این دفعه طمعی در کار نیست! اسم این دفعه رو شاید بشه گذاشت روش خاصی برای فرار! خودم را غرق کار کردم تا فرار کنم؛ فرار کنم از چیزی که هم نیش است و هم نوش؛ چیزی که فکر کردن به آن هم آرامم میکند و هم آزارم میدهد چیزی که می‌خواهم هم ذهنم را از آن خالی کنم و هم با تمام وجود ذهنم را غرق در آن میکنم.
دیشب فکر میکردم مرز بین دیوانگی و عاقلی چیست؟! عربده!؟ رفتار ناهنجار؟! عشق!؟ اختلالات شدید ذهنی؟! آدم کشی؟! عدم توان تحلیل ذهنی!؟ و یا هزار و یک چیز دیگر؟!
دیشب فکر میکردم چه چیزی مرا از دیوانگی دور میکند؟! چه چیزی تمامی مردم جهان را از دیوانگی دور میکند؟!
اهههههههه آنقدر غرق این افکار شدم که یادم رفت چه مینوشتم.
.
میپرسه سایز پاتون چنده که یکدفعه متی با نمکِ خاصی میپره وسط حرفم و میگه چهل و غول...